Sojusz motocrossu z rajdami Enduro czyli co i jak??? 1989 JAROSŁAW OZDOBA
Styl pracy motocrossowca przypomina trochę żywot Koczownika. Przez cały sezon trzeba przenosić się na coraz to inne tory, aby moc zmierzyć się z najlepszymi w kraju. Ta motocrossowa karuzela kreci się na pełnych obrotach, od początku wiosny aż do połowy jesieni każdego roku. Na krajowym podwórku znów potwierdzaj się prawdy znane, co najmniej od lat pięciu. O tytuł walczą znów te same zespoły.
W czołówce ciągle mamy GAMK Budowlani Gdańsk, klub rodziny Olszewskich, czyli olsztyński Stomil, śląska. Koalicję KM Cieszyn, Górnik Czerwionka i GKM Mysłowice. Priorytetowej listy-dopełnia Zagłębie Miedziowe Lubin. Międzynarodowe zawody w Cieszynie to była gorzka lekcja. Włosi (notabene debiutanci w rozgrywkach Międzynarodowych) swoja jazdą wykazali, Jak kolosalne braki w szkoleniu polskich Zawodników. Kadrowicze Mirosława Zdanowicza Mogli oglądać tylko plecy zawodników zespołu Squadra Azzura. Wśród polskich crossowców brakuje talentów. Jeden Jacek Olszewski, jak przysłowiowa jaskółka, wiosny, niestety, nie czyni dodatkowej pikanterii motocrossowi przydaje fakt odwiecznej świętej wojny crossowców z rajdowcami motocrossowców gnębi się dziwnymi posunięciami personalnymi, jak choćby korowodami ze zmian barw klubowych przez Andrzeja Tomiczka. Aby moc kontynuować rajdów przygód BKM Bielsko-Biała, musiał rozstać się z KM Cieszyn, Gdzie rozpoczynał motocyklową część swojego Życia. Posmaku sensacji całej sprawie dodają targi między władzami obu klubów o wysokość Odstępnego. Bardziej eleganckim zagraniem było „wypożyczenie” przez wrześnieński Wrzos Jacka Lonki do GAMK, a Andrzeja Szalbierza do Unii Poznań. Swojej przygód na crossowym torze zakończyli utalentowani zawodnicy, jak choćby Krzysztof Serwin (kłopoty ze zdrowiem), czy Zbigniew Kłujszo (definitywny koniec kariery i przejście do pracy szkoleniowej). Na zagraniczne wojaże udaj się również jeden z najbardziej utalentowanych Polskich motocyklistów – Zbigniew Groth. Tak jak w Enduro, tak i w tej dyscyplinie zaznacza Się chroniczny brak dobrego sprzętu. Kilka nowych Kawasaki specjalnie sprowadzonych dla kadry – to niewiele.
Od dawna już normalna sytuacja jest pospolite ruszenie na klubowych, kadrowych i prywatnych motocyklach – na każde ważniejsze zawody. W konfrontacji z zagranicznymi wypadamy raczej blado: motocykle są przeważnie kilkuletnie, usterki z powodu braku części fabrycznych usuwane metodami chałupniczymi. Na takich motocyklach jeździ się tak długo, aż coś nawali. Aby zdobyć pożądane elementy, Wykorzystuje się prywatne wyjazdy i kontakty. Ale na zachodzie tez trudno o części do starszych Modeli KTM czy Husqvarny. Dysponując takim sprzętem, coraz trudniej konkurować z liczącymi się rywalami. Co prawda PZMot sprowadza dużo motocykli CZ, ale, jak powszechnie – wiadomo, pojazdy tej marki chyba tylko przez grzeczność nazywa się wyczynowymi? Trwałość zespołów narodowych i ramy budzi wiele wątpliwości, a nawet obaw o zdrowie zawodników. Kolejny problem to zdobycie odpowiednich plastronów, masek, kasków, spodni i rękawic. Na emanacjach Mistrzostw Polski zawodnicy gorzej sytuowani z zazdrością patrzą na kolegów ubranych w stroje firm: Jet, Yoko, Robert lub Sinisalo. Krajowe wyroby z Cieszyna nie mogą dorównać tamtym ani poziomem wykonania, ani wygodą w użyciu krajowych kasków porównywalnych z wyrobami Lewiora, czy Uvexa po prostu nie ma. Wyroby firm zachodnich trudno dostępne i, niestety, drogie. Światowy motocross obywa się praktycznie bez udziału polskich zawodników. Obowiązkowe treningi niektórych zawodów nie są przecież zadowalającym wkładem krajowych zawodników w eliminacjach mistrzostw świata w motocrossie. Jakże, zatem ubogo wyglądają osiągniecia Polaków przy tym, co reprezentują sąsiedzi z CSRS, Węgier czy Bułgarii…Inna sprawa to technika jazdy. Trudno u nas mówiąc o prawdziwie motocrossowej technice jazdy efektownych ewolucjach i skokach.
U nas jeździ się technika z rajdów Enduro, która jest jednak zupełnie inna od crossowej. Może należy, dobrać grupę młodzieży i zdolnych crossowców, dostarczyć im sprzęt i przejeździć z nimi wszelkie Imprezy organizowane w Europie może cóż tego pozytywnego dla polskiego motocrossu wyniknie jedyny problem to odpowiedni wiek zawodników, którzy nie powinni mieć więcej niż 22-23 lata. To i tak za, wiele, ale u nas takie są wymogi prawa o ruchu drogowym, które motocyklowe prawo jazdy pozwala uzyskać dopiero w wieku 17 lat. Francuz Jean-Michel Bayle, mając siedemnaście wiosen, zdobywał już sławę serialu Motocrossowych mistrzostw świata. Pora już chyba zakończyć konflikt rajdowców z crossowcami. U podłoża lezą być może, sukcesy rajdowców w rodzimym motocrossie. Czy potrzebne są w środowisku motocyklistów spory i niesnaski? Pora wreszcie zrozumieć, ze rajd to wspaniała przygoda, a motocross to piękne widowisko i nie maja sensu pretensje o ważność którejś z dyscyplin lub o podbieranie ludzi. Organizacja zawodów pozostawia takie wiele do życzenia. Obserwując krajowe zawody można zauważyć, ze wiele torów to jeszcze prowizorka. Na nie, których obiektach brakuje parku maszyn z prawdziwego zdarzenia, biura zawodów, wiat osłaniających przed deszczem. Brakuje trybun dla publiczności i toalet znane przypadki, gdy w pospiechu montuje się przed zawodami maszynę Startowa, albo przywraca do stanu używalności te, której używano kiedyś? Konfiguracja, co poniektórych obiektów sprawia wrażenie, jakby komisarze sportowi odbierający te tory przymykali oko na niezgodności z regulaminem. Razi także mała dbając o kibica. Nie wszędzie, co prawda, pobiera się Opiaty za bilety na imprezę, ale nikt nie troszczy się o zorganizowanie prowizorycznego choćby bufetu, o wydanie programu imprezy, który stanowiłby miłą pamiątkę?, O okolicznościowe plakaty, znaczki, proporczyki. Nie wszyscy kibice znają zawodników, dlatego bardzo przydatne byłyby programy imprez z wydrukowaną lista startową, bo sam numer niewiele mówi kibicowi niezorientowanemu w arkanach krajowego motocrossu. Wszędzie zarabia się na marketingu może by tak i u nas?
