Krzysztof i Stanisław Brunowie – Jolanta Wiśniewska

Krzysztof jeździć na motocyklu nauczył się w wieku 14 lat. Mając 16 lat wsiadł na rasowego Nortona 500, a jako osiemnastolatek zadebiutował w zawodach.

W zawodach motocyklowych zadebiutował w roku 1937, w barwach Klubu Związku Strzeleckiego. Już w pierwszym ”Wyścigu Wiosennym„ (odbywającym się w Alei Niepodległości w Warszawie), jadąc sportowym Excelsiorem 350 wygrał w swojej kategorii. Kolejnym, poważnym startem był udział w gdyńskim wyścigu o Puchar Bałtyku, który wygrał w swojej klasie. Jesienią 1938 roku zdobył Nagrodę Prezydenta Warszawy.

Wystartował też, już jako uznany zawodnik – senior, w ostatnim, przedwojennym Grand Prix Polski (Warszawa, 25 września 1938 roku). Wyścigu jednak nie ukończył z powodu awarii motocykla. Na możliwość rewanżu musiał czekać aż 10 lat. Dopiero w 1948 roku, w dwudziestą rocznicę pierwszego, motocyklowego Grand Prix Polski, wyścigi odbyły się w Poznaniu. Krzysztof Brun zwyciężył w nich w klasie 350. Jeszcze w 1939 roku startował z sukcesami sportowym Excelsiorem 350. Wybuch wojny przerwał jego konsekwentnie rozwijającą się karierę sportową.

Już w kilka miesięcy po zakończeniu wojny Krzysztof Brun brał czynny udział w odradzaniu sportu motocyklowego w naszym kraju. W styczniu 1946 roku, wspólnie m. in. z Józefem Dochą, Zenonem Sokołowskim, Władysławem Pietrzakiem i Tomaszem Marciniakiem uczestniczył w zebraniu reaktywującym Polski Związek Motocyklowy (PZM). Niedługo potem stał się członkiem Komisji Sportowej PZM. Rozpoczął też starty. Zdobył tytuł Mistrza Polski w wyścigach w roku 1947 i wicemistrza rok później. W rajdach tytuł ten zdobył w latach 1950 i 1951.

Krzysztof Brun ustanowił trzy krajowe, motocyklowe rekordy prędkości w klasach 125 i 250 cm. W roku 1953, na motocyklu GAD 250 osiągnął prędkość 124,5 km/h, a rok później na wyścigowym WFM 125 (konstrukcji Jerzego Jankowskiego) poprawił dotychczasowe rekordy zarówno w klasie 125, jak i 250, osiągając prędkość 128,5 km/h.

Stanisław Brun uznawany był za najlepszego polskiego motocyklistę sportowego przełomu lat 40. i 50. Połączenie talentu, pasji, ciężkiej pracy i dobrych mentorów musiało przynieść efekty.

Stanisław Brun urodził się 2 października 1922 roku w znanej warszawskiej rodzinie kupieckiej. Na wybór jego zainteresowań ogromny wpływ miał starszy brat – Krzysztof – który już w latach 30. był czołowym, polskim zawodnikiem motocyklowym. Sztukę jazdy motocyklem opanował w wieku 12 lat. Karierę sportową rozpoczął w wieku niespełna 17 lat. Pierwsze starty rozpoczął w przeddzień wybuchu II wojny światowej, ale szczyt jego kariery przypadał na przełom lat 40. i 50.

Po raz pierwszy wystartował wiosną 1939 roku w rajdzie ”Pierwszy Krok Motocyklowy„. Jechał wówczas DKW 100. Kilka tygodni później wziął udział w następnych imprezach. Po pierwszych doświadczenia sportowych, w lipcu pojechał do Gdyni, aby na pożyczonym od brata, sportowym Excelsiorze 350 wziąć udział w wyścigu o Puchar Bałtyku. Jego start zrobił sporo zamieszania i spowodował debaty jury, gdyż siedząc na motocyklu Stanisław Brun nie dosięgał stopami do ziemi. Ostatecznie został dopuszczony do startu.

Po wojnie, wiosną 1946 roku, z sukcesami rozpoczął starty w wyścigach na żużlu. Niebawem jednak powrócił do klasycznych rajdów i wyścigów motocyklowych. Był wyścigowym Mistrzem Polski w latach 1948, 1949, 1950, 1951, a wicemistrzem w 1952 roku. Równolegle zdobywał również najwyższe laury w rajdach, m. in. Mistrzostwo Polski w latach 1948 i 1950 oraz wicemistrzostwo w 1946 roku. W 1947 roku zdobył złoty medal w ”Sześciodniówce„.

W latach swoich startów dosiadał najlepszych motocykli, jakie były wówczas dostępne dla polskiej kadry narodowej – Jawa, Norton, Triumph, BSA, Aprilla. W latach 50. Stanisław Brun wspólnie z bratem Krzysztofem i Jerzym Jankowskim tworzyli dział konstrukcyjny w Warszawskiej Fabryce Motocykli. Ich dziełem było kilka prototypowych motocykli sportowych oraz polski skuter Osa, który był produkowany seryjnie na początku lat 60.

Jeżeli jesteśmy przy sportowych WFM-kach, warto wspomnieć, że w 1955 roku Stanisław Brun wywalczył w ”Sześciodniówce„ brązowy medal, jadąc właśnie motocyklem WFM. Były to pierwsze laury dla naszych, krajowych jednośladów.

Po odejściu z Warszawskiej Fabryki Motocykli Stanisław Brun został dyrektorem technicznym Ośrodka Techniczno – Zaopatrzeniowego PZMot w Warszawie – placówki bardzo zasłużonej w historii polskich sportów motorowych.

Jeszcze w trakcie kariery sportowej Stanisław Brun został działaczem – w 1949 roku członkiem Komisji Sportowej Polskiego Związku Motocyklowego (PZM), a następnie członkiem Głównej Komisji Sportowej Motocyklowej Polskiego Związku Motorowego (PZMot). Był bardzo aktywny do połowy lat 80.

W latach 50. Krzysztof Brun wspólnie z bratem Stanisławem i Jerzym Jankowskim tworzyli dział konstrukcyjny Warszawskiej Fabryki Motocykli. Ich dziełem było kilka prototypowych motocykli sportowych oraz polski skuter Osa, który był produkowany seryjnie na początku lat 60. Warto wspomnieć, że wiele miesięcy spędził w Indiach, nadzorując budowę i rozruch licencyjnej fabryki motocykli SHL i skuterów Osa.

Od 1950 roku był członkiem, a w latach 70. przewodniczącym Głównej Komisji Sportu Motocyklowego Polskiego Związku Motorowego (PZMot.). Krzysztof Brun zmarł w Warszawie w wieku 92 lat, w sierpniu 2011 roku

Krzysztof (1919-2011) i Stanisław (1922-1999) Brunowie należeli do elity polskich motocyklistów lat powojennych. Ścigali się, zdobywali puchary, ale też sami brali udział w konstruowaniu polskich motocykli.

Bracia Brunowie pochodzili z zasłużonej dla miasta rodziny kupieckiej, właścicieli znanej firmy „Krzysztof Brun i Synowie”. Firma handlowała tzw. artykułami żelaznymi, co oznaczało, że miała w swoim asortymencie takie wyroby jak: maszyny do pisania, maszynki do golenia, kuchnie polowe i… windy.

Oprócz sklepów i składów w lewobrzeżnej Warszawie, Brunowie mieli sklep firmowy przy ul. Targowej 64, a także byli właścicielami kamienicy przy ul. Białostockiej 22 (zakupionej w 1916 roku), gdzie funkcjonowały składy. To tu przeniosła się rodzina Brunów i ich firma po zniszczeniu w czasie wojny niemal całego majątku na lewym brzegu Wisły.

W 1950 roku właściciele zostali jednak zmuszeni różnymi domiarami i szykanami ze strony władz PRL do likwidacji odradzającego się przedsiębiorstwa. Właśnie wtedy sportowe pasje braci Brunów stały się dla nich źródłem utrzymania, dając przy tym możliwość samorealizacji.

W latach 50. XX w. Krzysztof i Stanisław Brunowie wspólnie z Jerzym Jankowskim pracowali w dziale konstrukcyjnym Warszawskiej Fabryki Motocykli przy ul. Mińskiej na Kamionku. Zawdzięczamy im kilka prototypowych motocykli sportowych, a także jedyny seryjnie produkowany w PRL-u polski skuter Osa.

Jeździli nawet do Indii i Nigerii, aby pomagać w uruchamianiu produkcji skuterów i motocykli na polskiej licencji. Jak wspomina Paweł Brun, syn Stanisława, jego ojciec pracował także jako fabryczny „jeździec techniczny”, objeżdżając i wypróbowując nowe konstrukcje.

„Testując Junaka – tak długo tłukł go po wertepach, aż w końcu pękła rama. Dział konstruktorski Junaka wzmocnił ramę takim specjalnym trójkątem i ojciec był bardzo dumny z tego, że przyczynił się, że odtąd te ramy nie pękały…”

Bracia Brunowie już w l. 30. XX w. startowali w prestiżowych zawodach sportowych i jako młodzi zawodnicy odnosili sukcesy w rywalizacji. Gdy wybuchła wojna, Krzysztof był już uznanym zawodnikiem, a Stanisław jednym z największych polskich talentów motocyklowych.

W trudnych powojennych czasach obaj zaangażowali się w odradzanie polskiego sportu motocyklowego. W 1946 roku Krzysztof znalazł się w gronie osób, które reaktywowały Polski Związek Motocyklowy. Czynnym działaczem PZM był także jego młodszy brat. Obaj działali w Polskim Związku Motorowym.

Byli wielokrotnymi mistrzami Polski. Szczyt kariery sportowej Stanisława przypadł na przełom lat 40. i 50. XX w. Przez wielu był uznawany za najlepszego polskiego sportowca motocyklowego tego okresu. Zdobył tytuł wyścigowego Mistrza Polski w latach 1948, 1949, 1950, 1951, a w 1952 roku był wicemistrzem. Jednocześnie triumfował w rajdach, zdobywając m. in. mistrzostwo Polski w latach 1948 i 1950 oraz wicemistrzostwo w 1946 roku.

W 1947 roku wywalczył złoty medal w „sześciodniówce”. Krzysztof zdobył tytuł Mistrza Polski w wyścigach w roku 1947 i wicemistrza rok później. Dwukrotnie był mistrzem w rajdach. Ustanowił też trzy krajowe motocyklowe rekordy prędkości w klasach 125 i 250 cm.

Stanisław Brun zginął w wypadku drogowym w listopadzie 1999 roku

Stanisław Brun często reprezentował w zawodach fabrykę WFM, jego syn Paweł Brun wspominał:

„Ćwiczył wówczas w ten sposób, że jeden z kolegów odholowywał go za miasto – żeby tym wyścigowym motocyklem nie budzić mieszkańców o czwartej, piątej rano. I przed pójściem do fabryki jeszcze ćwiczyli na szosie, czy na pustych odcinkach ulic, gdzie nie było ruchu i mieszkańców. No i rzeczywiście byli świetni! Wygrywali te zawody!”